นิทานเรื่องกบเลือกนาย
ในบึงอันกว้างใหญ่ใกล้ป่าละเมาะแห่งหนึ่ง ยังมีฝูงกบฝูงหนึ่งที่อาศัยอยู่ริมบึงแห่งนั้นด้วยความร่มเย็นเป็นสุข แต่กบเริ่มไม่พอใจในสถานที่อยู่เดิม ประกอบกับต้องการหาเจ้านายเพื่อเป็นผู้นำ มีกบตัวหนึ่งเห็นห่านกำลังไซ้อาหารอยู่ จึงเดินไปถามห่านว่า
"เจ้าอยู่ที่นี่สบายดีหรือ" เจ้ากบถามพลางมองห่านที่กำลังไซร์ปลักตม หาอาหาร
ห่านตอบว่า “ นี่เป็นประเพณีปฏิบัติของพวกเราในการหาอาหารในดินโคลน และการทำเช่นนี้ยังทำให้พวกเราปลอดภัยจากการถูกนกเหยี่ยวโจมตีเมื่อมันบินมาทางเราอีกด้วย
จากนั้นกบก็คิดว่าคำตอบของห่านไม่น่าพอใจมากนัก จึงเรียกประชุมฝูวกยเพื่อต้องการขอพรเทวดาให้ส่งหัวหน้ามาให้
“ ที่ข้าเรียกพวกเจ้ามาประชุมกันวันนี้ก็เพราะอยากจะเสนออะไรใหม่ๆให้กับพวกเรา”
“ มีอะไรท่านก็บอกมาเลย พวกเรายินดีรับฟัง ” เสียงกบตัวหนึ่งพูดขึ้น โดยมีกบ ตัวอื่นๆ เห็นชอบด้วย
“ ข้าคิดว่าพวกเราควรจะมาร่วมแรงร่วมใจกันวิงวอนเทวดา ให้ส่งหัวหน้าที่เข้มแข็งมาดูแลพวกเราสักตัวหนึ่งดีไหม ถ้าเรามีหัวหน้า เราก็จะมีคนมาคุ้มครองพวกเราจากศัตรูได้ “
“ ข้าเห็นดีด้วย เพราะหมู่นี้ข้าสังเกตเห็นเหยี่ยวใหญ่ตัวหนึ่งบินโฉบมาแถวบึงนี้บ่อยๆ จนข้าชักกลัว ” เจ้ากบสีเทาปนเขียวตัวหนึ่งพูดขึ้นมาบ้างโดยมีอีกหลายตัวเห็นชอบด้วย
“ เอาละ จากที่ข้ามองๆ ดูก็เห็นว่าส่วนใหญ่พวกเราก็เห็นดีด้วย ข้าจึงคิดว่า วันนี้พวกเรามาร่วมมือกันสวดอ้อนวอนเทวดาให้หาหัวหน้ามาให้พวกเรากันดีกว่า “
ในที่สุดเสียงวิงวอนของพวกมันได้ผล เทวดาบนสวรรค์จึงดลบันดาลให้มีขอนไม้ใหญ่ขอนหนึ่งตกลงมาจากฟากฟ้าลงสู่บึงแห่งนั้น พวกกบพากันดีใจ และยึดเอาขอนไม้ใหญ่ขอนนั้นเป็นที่พักอาศัย แต่ไม่นานพวกมันทุกตัวก็เริ่มเบื่อหน่าย เพราะขอนไม้นั้นได้แต่ลอยน้ำอยู่นิ่งๆ ไม่ได้มี อิทธิฤทธิ์หรือมีทีท่าว่าจะมาปรับปรุงเปลี่ยนแปลงชีวิตของพวกมันแต่อย่างใด
“ หัวหน้าที่เทวดาส่งมาให้พวกเรานั้น ดูท่าว่าจะคุ้มครองอะไรพวกเราไม่ได้เลย ข้าก็ไม่รู้ว่าเทวดาท่านคิดยังไงถึงได้ส่งขอนไม้มาให้ ” เจ้ากบสีเทาตัวเก่าโอดโอยกับกบนักปลุกระดมตัวต้นคิด
“ ใช่แล้ว ข้าไม่เห็นมีอะไรแปลกใหม่เลย “ อีกตัวพูดเสริมกบนักปลุกระดมได้ฟังความคิดเห็นของเพื่อนๆ แล้วก็เห็นด้วย จึงให้พรรคพวกกบทุกตัวเริ่มต้นวิงวอนเทวดาให้ส่งหัวหน้าที่ดีกว่านี้มาใหม่
ฝ่ายเทวดาชักนึกรำคาญความจู้จี้ของกบฝูงนั้น จึงส่งนกกระสามหึมาตัวหนึ่งมาให้ตามคำขอ แต่อนิจจาแทนที่เจ้านกกระสาจะทำหน้าที่หัวหน้าอย่างที่พวกมันหวังเอาไว้ กลับจับพวกมันกินทีละตัวสองตัวจนหมดทั้งบึง
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า “ จงพอใจในสิ่งที่ตนมีอยู่ ”
เข้าชม : 447
|
